Vandaag staat er een artikeltje in de Telegraaf over een onderzoek dat door een mevrouw in Amerika is gedaan naar de 'gelukswaarde' van het huwelijk. Volgens haar onderzoek maakt het huwelijk niet gelukkiger.
Dat zal best waar zijn.
Toch is het gelukkig zijn met elkaar en het bevestigen van die band door middel van een officiële verbintenis nog altijd iets dat bij veel stellen leeft. En de redenen om een huwelijk te sluiten variëren.
Zo mocht ik een stel trouwen dat al 25 jaar samenwoonde, gelukkig en wel. Beiden hadden nooit behoefte om te trouwen, maar de man begon toch aan een huwelijk te denken nadat hij een ziekte kreeg, daarvan genas en vervolgens een goede vriend aan dezelfde ziekte verloor.
Op een etentje met familieleden grapte hij tegen hen dat er het volgende jaar wel eens een feestje zou kunnen plaatsvinden, knipogend naar zijn aanstaande die nog van niets wist. De dames in het gezelschap riepen allemaal in koor dat zij wel 'bruidsmeisje' wilden zijn en eindelijk viel het muntje bij de aanstaande bruid.
Later legde de man het aan zijn vriendin uit. Na alles wat hij had meegemaakt was hij gaan nadenken over hoe het zou kunnen gaan wanneer hem iets zou gebeuren. Hij wilde niet dat zij achter zou blijven zonder dat zaken goed geregeld waren. En waarom dan maar niet gewoon in het huwelijksbootje stappen en alles officieel maken?
Beiden zagen het uiteindelijk als een bevestiging van een uiterst goede en diepe vriendschap. Inmiddels ruim zes jaar getrouwd zijn zij nog steeds heel blij met hun verbintenis.
Een huwelijk zal je misschien niet gelukkiger maken, maar het is wel een bevestiging of 'versteviging' van een heel mooi iets. De liefde voor elkaar.
(En op de dag zelf ben je natuurlijk wél de gelukkigste mens die er is!)
Groetjes,
Loekie
Dat zal best waar zijn.
Toch is het gelukkig zijn met elkaar en het bevestigen van die band door middel van een officiële verbintenis nog altijd iets dat bij veel stellen leeft. En de redenen om een huwelijk te sluiten variëren.
Zo mocht ik een stel trouwen dat al 25 jaar samenwoonde, gelukkig en wel. Beiden hadden nooit behoefte om te trouwen, maar de man begon toch aan een huwelijk te denken nadat hij een ziekte kreeg, daarvan genas en vervolgens een goede vriend aan dezelfde ziekte verloor.
Op een etentje met familieleden grapte hij tegen hen dat er het volgende jaar wel eens een feestje zou kunnen plaatsvinden, knipogend naar zijn aanstaande die nog van niets wist. De dames in het gezelschap riepen allemaal in koor dat zij wel 'bruidsmeisje' wilden zijn en eindelijk viel het muntje bij de aanstaande bruid.
Later legde de man het aan zijn vriendin uit. Na alles wat hij had meegemaakt was hij gaan nadenken over hoe het zou kunnen gaan wanneer hem iets zou gebeuren. Hij wilde niet dat zij achter zou blijven zonder dat zaken goed geregeld waren. En waarom dan maar niet gewoon in het huwelijksbootje stappen en alles officieel maken?
Beiden zagen het uiteindelijk als een bevestiging van een uiterst goede en diepe vriendschap. Inmiddels ruim zes jaar getrouwd zijn zij nog steeds heel blij met hun verbintenis.
Een huwelijk zal je misschien niet gelukkiger maken, maar het is wel een bevestiging of 'versteviging' van een heel mooi iets. De liefde voor elkaar.
(En op de dag zelf ben je natuurlijk wél de gelukkigste mens die er is!)
Groetjes,
Loekie
RSS-feed
